Mijn zoontje van bijna 10 maanden trok zich vandaag voor het eerst succesvol op (aan de wasmand). Ik vond het prachtig om zijn reactie te observeren. Hij was zo blij en trots dat het hem gelukt was en hij maakte stapjes op de plaats om zijn succes te vieren. En die stapjes waren nou net iets te veel voor hem op dat moment. Hij verloor zijn evenwicht en belandde op zijn billen op de grond. Geschrokken begon hij te huilen.

We denken misschien dat dit soort taferelen zich alleen bij kinderen afspelen. Dat is volgens mij niet het geval. Volgens mij gaat het verder nadat je de grens van 18-21 bent gepasseerd. Het enige is dat het zich verplaatst van ontwikkelingen die zichtbaar zijn vanaf de buitenkant naar ontwikkelingen van binnenuit.

Hoe ga je om met je zelf als iets je niet lukt. Stop je er dan mee en ga je zitten huilen of zet je door? Ik val soms en sta dan weer op. Dat vallen speelt zich voornamelijk af in mijn hoofd. Ik twijfel dan bijvoorbeeld aan wat ik aan het doen ben met deze site, ik weet dan nog niet waar het me gaat brengen en ik realiseer mij dat niet elke post even goed is. Ik val. Het opstaan speelt zich af in mijn hart en in mijn hoofd. Diep van binnen, vanuit mijn hart, weet ik dat het juist is dat ik tijd en moeite stop in deze site.  En om te waken dat ik niet val door mijn hoofd, kies ik er bewust voor wat ik wel in mijn hoofd wil hebben. In dit geval wil ik in mijn hoofd genieten van de weg die ik beloop (in plaats van alleen maar focussen en kunnen genieten van het resultaat) en daar kies ik dan ook voor. Ik sta weer op.

Val en sta jij ook nog wel eens, ondanks dat je je kinderjaren al lang achter je hebt gelaten?